میزان مشارکت بیماران مبتلا به سندرم حاد کرونری در زندگی فردی و اجتماعی در مقایسه با افراد سالم در شهر رفسنجان در سال 1389

  خلاصه   زمینه و هدف: ارزیابی میزان مشارکت افراد در زندگی فردی و اجتماعی یکی از آخرین روش­های شناخته شده در اندازه گیری سطح سلامتی است. در مطالعه حاضر میزان تاثیر بیماری­های ایسکمیک قلبی بر میزان مشارکت در زندگی فردی و اجتماعی بیماران بررسی و مهمترین جنبه های متاثر از بیماری مورد ارزیابی قرار گرفت.   مواد و روش­ها : در این مطالعه همگروهی تاریخی ( Historical cohort ) یک همگروه که از لحاظ سن، جنس، طبقه اقتصادی، وضعیت تحصیلی و تأهل همسان بودند و تنها از نظر سابقه ابتلا به بیماری­های ایسکمیک قلب در دو گروه بیمار (تعداد 50 نفر) و سالم (تعداد 50 نفر) قرار داشتند مورد بررسی قرار گرفتند. بخش اصلی ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه IPA-p (Impact on participation and autonomy ) ترجمه فارسی شده بود که جهت اندازه گیری سطح مشارکت استفاده و از روش­های آماری پارامتریک ( آزمون تی) و غیر پارامتریک ( آزمون های من ویتنی و کای دو) جهت انجام مقایسه نمرات کسب شده از سوالات پرسشنامه استفاده شد. اندازه خطر نسبی و نیز خطر قابل انتساب حضور بیماری ایسکمیک قلب در پدید آوردن "مشارکت نامطلوب" نیز محاسبه شده است.   یافته­ها: همگروه یکصد نفره تحت بررسی، در دو گروه بیمار و سالم بر اساس مهمترین متغیرهای تاثیر گذار بر مشارکت یکسان بوداند. نسبت افراد با مشارکت نامطلوب در گروه سالم به طور معنی داری کمتر از این نسبت در گروه مبتلا به سندرم حاد کرونر بود. مهمترین جنبه های متآثر از این بیماری مشارکت افراد در زندگی خانوادگی و نیز در انجام مراقبت از خود گزارش شد.   نتیجه­گیری : سندرم حاد کرونر شانس مشارکت مناسب افراد را به ویژه در بعضی از جنبه های زندگی اجتماعی و فردی آنها به شدت کاهش می دهد. با توجه به افزایش امید به زندگی ، بیماران سال­های نسبتاً طولانی را با این بیماری طی می نمایند و ارتقاء میزان مشارکت این افراد از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.